Ο Δαίδαλος ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και πετυχημένος αρχιτέκτονας και γλύπτης της αρχαιότητας. Τα αγάλματά του λέγεται πως έμοιαζαν τόσο ζωντανά που ένας ιδιοκτήτης τα έδενε γιατι φοβόταν μην περπατήσουν και φύγουν. Πάρα την μεγάλη του ικανότητα σε αυτόν τον τομέα όμως, διέπραξε φόνο από ζήλια. Σκότωσε τον ανιψιό και μαθητή του Τάλο, όταν διαπίστωσε ότι η ικανότητα και το ταλέντο του επαρκούσαν στο να τον ξεπεράσουν. Καταζητούμενος από την Αθήνα, διέφυγε στην Κρήτη μένοντας κάτω από την προστασία του βασιλιά Μίνωα, προσφέροντάς του τις υπηρεσίες του.
Αφού έχτισε τα περίφημα ανάκτορα και τον Λαβύρινθο, έζησε εκεί με μεγάλες τιμές. Στο μεταξύ, παντρεύτηκε την σκλάβα Ναυκράτη και απέκτησε μαζί της έναν γιο, τον Ίκαρο. Ο Μίνωας, πολύ ικανοποιημένος από την δουλειά του Δαίδαλου, φοβούμενος όμως μήπως αυτός φύγει από την Κρήτη και δημιουργήσει και αλλού έργα ανάλογης ή μεγαλύτερης δόξας, του απαγόρευσε την έξοδό του από το νησί.
Ο Δαίδαλος όμως, σαν σπουδαίος εφευρέτης που ήταν, σχεδίασε έναν μηχανισμό με φτερά που του επέτρεπε να πετάει. Έτσι, απέδρασε από την Κρήτη μαζί με τον γιο του Ίκαρο, χρησιμοποιώντας αυτή την πρωτοποριακή εφεύρεση. Ο Ίκαρος, εξαιτίας του ενθουσιασμού του από αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, παράκουσε την συμβουλή του πατέρα του, να μην πετάει πολύ ψηλά και κοντά στον ήλιο, για να αποφύγει το λιώσιμο του κεριού που συγκρατούσε τα φτερά, με αποτέλεσμα να πάθει ακριβώς αυτό που φοβόταν ο πατέρας του. Αυτό το τόλμημα του Ίκαρου είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει και να πνιγεί στο πέλαγος. Ο Δαίδαλος έθαψε το σώμα του Ίκαρου στο κοντινότερο νησί της Δολίχης, το οποίο από τοτε ονομάζεται Ικαρία.
